Rozdział 16

 Witam Was wszystkich serdecznie! To moja najdłuższa przerwa, przepraszam, że tak zniknęłam. Dzisiaj na blogu stuknęło mi 6 tysięcy wyświetleń! Jesteście niemożliwe, za co bardzo wam dziękuję. Pamiętajcie, że to tylko dzięki Wam mój mały potterowski świat istnieje ;)

I jeszcze zostałam nominowana do LBA przez Cameleon, za co oczywiście bardzo dziękuję!

1. Czy mój blog Ci się podoba? Jeśli tak to co, jeśli nie to co? Uzasadnij!

  Pewnie, że tak. Zwyczajnie dobrze się go czyta, więc wszystkich serdecznie zapraszam do czytania ;)

 Ale jeszcze żeby Ci tak nie słodzić to mam jedną malutką uwagę, musisz uważać na literówki, błędy itp. Wiem, że one pojawiają się przez przypadek, ale niektórych mogą zniechęcić.

2. Czy Twoim skromnym zdaniem chłopak może być tylko przyjacielem?

  Tak, sama mam cudownego przyjaciela. Jestem więc pewna, że przyjaźń damsko-męska jest możliwa. A    z  mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że to cudowny rodzaj przyjaźni. ;)

3. Czy kochasz się w jakiejś sławie, np. aktorze, piosenkarzu?

  Nigdy nie byłam zakochana w żadnej sławie, jednak muszę przyznać, że Ryan Gosling jest niesamowicie przystojny.

  

4. Jak myślisz, ilu masz prawdziwych czytelników?

  Nie mam pojęcia, mam nadzieję, że wielu się jeszcze nie ujawniło ;) A tak naprawdę to nigdy tak o tym nie myślałam. Zwyczajnie cieszy mnie każdy komentarz. No i te 6 tysięcy wyświetleń też mi sprawiło radochę.

5. Skąd pochodzi Twój nick?

  Rogata już kiedyś rozwiązała zagadkę mojego nicku. Zwyczajnie pochodzi od imienia, a przynajmniej od bardzo dalekiego zdrobnienia.
 

6. Czy kiedykolwiek lubiłaś Harrego Pottera jako chłopaka?

   Tak, ale do moich ulubieńców nie należał. Najbardziej lubiłam bliżniaków: Freda i Georga. Kochałam też Syriusza (on był starszym chłopcem, ale to szczegół)
 

7. Co byś zmieniła w moim blogu?

  Nic,to twój blog i tylko ty masz prawo w nim coś zmieniać. Jednak gdybym to ja miała go prowadzić, to skupiłabym się tylko na jednym opowiadaniu. Zgubiłabym się przy trzech, ale jeśli ty dajesz radę i znajdujesz czas to podziwiam :*
 

8. Moce jakiego superbohatera chciałabyś mieć?

  W pamiętnikach wampirów jest przedstawiona pewna umiejętność, która jest cudowna. W serialu wampiry mogą uzdrawiać własną krwią, co jest chyba najbardziej pożądaną przeze mnie nadludzką umiejętnością.
 

9. Fantasy czy SF?

   Chyba fantasy.
 

10. Określ: jesteś aniołem, czy diabłem?

     Nie mam pojęcia, chyba przy moim charakterze nie da się tego jednoznacznie określić.
 

11. Ja też powinnam odpowiedzieć na te pytania?

  Jeśli tylko masz ochotę to zapraszam!

 

 A teraz nowy rozdział!

Wbiegłam zdyszana do pokoju trzaskając drzwiami. Dziewczyny podniosły głowy z nad książek spoglądając na mnie jak na wariatkę.

-Sobota… James… Ja i Hogsmeade…- zaczęłam tłumaczyć z trudem łapiąc powietrze.

-Czekaj…- Rose wstała i podała mi butelkę wody. Poczekała, aż opróżnię ją do połowy i kontynuowała- A teraz powiedz nam powoli o co chodzi.

Streściłam im moją rozmowę z Jamesem, starając się niczego nie przekręcić.

-Macie randkę?- krzyknęła Cornie wygrzebując się z łóżka.

-No i czas najwyższy!- wtrąciła się Rose- jeszcze trochę i sama bym was do tego zmusiła.- puściła mi oczko i ponownie otworzyła swój podręcznik do transmutacji.

*          

-Coś mi nie pasuje…- Rose spojrzała na mnie od dołu do góry- Może załóż sukienkę?

-Na merlina, jest grudzień Weasley! Nie słuchaj tego rudzielca, wyglądasz super.- Cornie uśmiechnęła się radośnie i po raz dwudziesty poprawiła moje włosy.

 -O Morgano…- rudowłosa przewróciła oczami- tak tylko powiedziałam… Wyglądasz przepięknie i James padnie z wrażenia. A teraz muszę już iść.- Chwyciła swoje rzeczy i skierowała się do wyjścia.

-Powiesz nam w końcu gdzie idziesz?- zapytałam nie licząc na porządną odpowiedź.

-Lepsze byłoby pytanie do kogo idzie- usłyszałam za sobą rozbawiony głos Cornie.

-Już wam mówiłam, że idę do biblioteki. Muszę dokończyć wypracowanie dla McGonagall.

-Jesteś wystrojona jak na najważniejszą randkę Twojego życia. Myślisz, że uwierzę, że planujesz pokazać się w tym jedynie pani Pince?

-Przykro mi, że Cię rozczarowałam.- wzruszyła ramionami- W każdym bądź razie dzisiejszy dzień należy do Natalie i niech tak zostanie.- uśmiechnęła się promiennie i po chwili wyszła z pomieszczenia.

Usiadłam na skraju łóżka wpatrując się w zegarek. Wskazówki przesuwały się mozolnie do przodu, patrzyłam jak sekunda po sekundzie skraca się czas do spotkania z chłopakiem z moich marzeń. W głowie przelatywały mi możliwe scenariusze dzisiejszego spotkania. Zdrowy rozsądek nakazywałby, abylepiej na nic się nie nastawiać. Niestety najwidoczniej mój zdrowy rozsądek postanowił pójść na spacer, a zamiast niego moja porąbana wyobraźnia zastanawiała się jak mogłyby wyglądać nasze dzieci. Jestem beznadziejna… Chłopak uśmiechnął się do mnie parę razy, a ja już wybieram kwiaty na nasze wesele… Można to już zaliczyć do choroby psychicznej? Na szczęście zegar wybił godzinę 13 i musiałam wyjść z pokoju zostawiając za sobą moje chore myśli.  

*         

James już na mnie czekał. Stał oparty o krzesło i przyglądał się jak paru młodszych uczniów gra w eksplodującego durnia. Przystanęłam nie wiedząc jak się zachować. Na szczęście chłopak odwrócił się w moją stronę. Uśmiechnął się promiennie i poprowadził mnie w stronę wyjścia z wieży.        

-Zrobiłaś coś z włosami?

-Cornie je zakręciła- odpowiedziałam zmieszana.

-Ładnie- powiedział przejeżdżając dłonią po moich włosach, które układały się w fale.

Zanim minęliśmy bramę Hogwartu James opowiedział mi o szlabanie u profesora Princa i o tym jak udało mu się go zarobić. Z jego historii zapamiętałam tylko, żeby uważać, gdy Leo wpadnie na genialny pomysł jak wykręcić się od pisania referatu.

-Cieszę się, że zgodziłaś się pójść ze mną do Hogsmeade, sam bym nie dał rady.- uśmiechnął się do mnie i wyjął z kieszeni paczuszkę z cukierkami.

-Co masz na myśli?

-No wiesz, zbliżają się święta… Co roku losujemy z Alem kto kupuje prezent dla mamy i niestety padło na mnie. Ja jestem w tym beznadziejny i chciałem, aby chłopaki mi pomogli, ale oni nie mieli czasu. W sumie nie wyszło tak źle, kto mi lepiej doradzi niż dziewczyna?- zaśmiał się wkładając do buzi cukierka.

Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Nie mogłam uwierzyć, że chodzi tylko o głupi prezent! Co prawda nigdy nie powiedział, że to będzie randka, ale przyjęłam to za pewnik. Nawet nie było mi przykro, byłam zwyczajnie wściekła. Miałam ochotę walnąć go torbą słodyczy i zawrócić do zamku.

-Wszystko w porządku mała?- zapytał zdezorientowany moim milczeniem.

-W jak najlepszym-odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby. Wyciągnęłam dwa cukierki, siłą obdarłam je z papierka i władowałam do buzi. Były anyżowe, czyli najgorsze na jakie mogłam trafić. Chłopak prawdopodobnie dalej paplał o tym przeklętym prezencie, ale nie miałam pewności, bo z całej woli starałam się go nie słuchać. Możliwe jest nienawidzić i kochać tę samą osobą zarazem? Chyba tak, bo to właśnie czułam do Jamesa Pottera. Stanęliśmy przed najdroższym sklepem z biżuterią jaki znajdował się w wiosce. Gryfon otworzył drzwi i pozwolił, abym weszła pierwsza. Dżentelmen…- pomyślałam z przekąsem. Po wejściu do sklepu moja cała złość wyparowała, bo jak można być złym w tak cudownym miejscu? Powitał mnie zapach konwalii i dźwięki gry na skrzypcach. Automatycznie skierowałam głowę w kierunku, z którego dobiegała muzyka. W rogu stały zaczarowane skrzypce. Nie mogłam dłużej im się przyglądać, bo podeszła do nas ekspedientka podając nam kieliszki z szampanem. W sumie kobieta wyglądała bardziej na modelkę niż na osobę pracującą w sklepie. Miała na sobie czarną sukienkę i szpilki tak wysokie, że bez problemu pozwalały jej patrzeć na mnie z góry. Uśmiechała się do Jamesa, który wyglądał na oczarowanego tą ciemnowłosą pięknością. Byłam bliska wybuchnięcia śmiechem, najwidoczniej to prawda, że jak człowiek jest już mocno w dupie to zwyczajnie zostaje mu się śmiać z własnej bezradności.

-Witamy w naszym sklepie. Domyślam się, że chce pan kupić prezent swojej pięknej dziewczynie- posłała mi fałszywy uśmiech- postaram się państwu pomóc i dobrać coś odpowiedniego.

-Nie, nie jestem jego dziewczyną, a prezent kupujemy mamie.- zachichotałam i wzięłam spory łyk szampana. Był naprawdę dobry i byłam pewna, że kosztował o wiele więcej niż ten, którego piłam w poprzednie wakacje z dziewczynami. Podeszłam do pierwszej gabloty, w której leżały bransoletki. Były przepiękne i na pewno przewyższały ceną moje półroczne kieszonkowe. Obok mnie stanął James.

-Któraś wpadła Ci w oko?

-Ta- wskazałam ręką srebrną, delikatną bransoletkę- jest prześliczna.

-Myślałem w sumie o złotym łańcuszku- powiedział przyglądając się mojemu wyborowi.

-Też uważam, że złoty łańcuszek będzie lepszym prezentem- wtrąciła się ekspedientka. Wzięłam kolejny łyk szampana i poszłam we wskazanym przez nią kierunku. Kolejne dwadzieścia minut spędziliśmy wybierając właściwy wisiorek, warto wtrącić, że po pierwszych pięciu minutach mój kieliszek był już pusty. Od kiedy sprzedawczyni dowiedziała się, że nie jestem dziewczyną Jamesa jawnie z nim flirtowała. Miałam wrażenie, że jestem niewidzialna. Co prawda chłopak nie próbował jej podrywać, ale było widać, że jej zainteresowanie sprawiało mu przyjemność. O Morgano, ten dzień może być jeszcze lepszy?

*         

-Masz ochotę na gorącą czekoladę lub kremowe piwo?- zapytał zaraz po wyjściu ze sklepu. Wzruszyłam tylko ramionami i dałam się poprowadzić w stronę pubu. Weszliśmy do Trzech Mioteł rozglądając się za jakimś wolnym stolikiem. Z rogu sali machało do nas trzech chłopaków zapraszając abyśmy się do nich dosiedli.

-To moi koledzy z Hufflepuffu, masz coś przeciwko, abyśmy z nimi usiedli?

-Przecież nie jesteśmy na randce, aby siadać tylko we dwoje…- zaśmiałam się i ruszyłam w kierunku chłopaków. Spodziewałam się, że te popołudnie będzie się różniło od moich wyobrażeń, ale nie przypuszczałam, że aż tak bardzo.

James przedstawił mnie swoim znajomym i podszedł do baru zamówić nam kremowe piwa. Już po paru minutach przekonałam się, że o takim popołudniu nawet nie śniłam. Trafiłam pomiędzy cholernych samców alfa, którzy próbowali udowodnić, że są największymi alwaro przy tym stoliku. Miałam nawet okazję wysłuchać jak Charlie, jeden z nich, nieudolnie próbuję poderwać kelnerkę. Miałam zresztą wrażenie, że później ta patrzyła na mnie jak na wielką przegraną losu, że z nimi siedzę. Nawet nie mogłam jej mieć tego za złe.

-No Nat, daj spokój, dałabyś radę oprzeć się mojemu urokowi?- zapytał mnie Charlie

-Jeśli postawisz mi kolejne kremowe piwo to nie- zachichotałam odstawiając na stolik pustą butelkę.

Po kolejnym piwie ich głupie rozmówki przestały mi przeszkadzać, momentami nawet mnie bawiły. Nawet gdy rozpoczęli konkurs kto szybciej wypije butelkę piwa było mi wszystko jedno.

*         

Do zamku wracałam trzymając za rękę Aleca, jednego z kolegów Jamesa i wesoło przeskakując z nogi na nogę.

-Ej, a znacie ten dowcip? „Wchodzi ślizgon do biblioteki i mówi: Poproszę „Puchar dla Slytherinu”. Zza lady wychodzi pani Pince i mówi: Fantastyka to w drugim rzędzie”.- Zaczęłam się śmiać z własnego żartu z trudem utrzymując równowagę na śliskiej ścieżce.

-Ile ona wypiła?- Peter szeptem zapytał Jamesa.

-Wszystko słyszałam- odpowiedziałam zdając sobie nagle sprawę, że na tym lodzie można udawać, że jedzie się na łyżwach.

-Najwidoczniej za dużo….- westchnął- idźcie przodem, zaraz dojdziemy z Natalie.- chwycił mnie za rękę i pociągnął za najbliższe drzewo.

-Ale mi nie jest zimno!- zaśmiałam się i próbowałam powstrzymać chłopaka przed narzuceniem na mnie jakiejś peleryny.

-Nie wierć się- powiedział stanowczo i stwierdziłam, że lepiej go posłuchać- to peleryna niewidka. Nie powinnaś wchodzić w takim stanie do szkoły, mógłby Cię zobaczyć jakiś nauczyciel.

- Masz pelerynę niewidkę? A masz może jeszcze kamień wskrzeszenia?- ponownie wybuchłam śmiechem. Dawno nie miałam tak dobrych żartów. Co prawda James się nie śmiał, ale najwidoczniej z nim jest coś nie tak.

-Nat… Musisz być teraz naprawdę cicho, dobrze? Zaraz będziemy wchodzić do szkoły.-kiwnęłam głową, ale po chwili przypomniałam sobie, że jestem niewidzialna, więc on tego nie widział. Postanowiłam podskoczyć do góry, aby sprawdzić czy tego też nie da rady zobaczyć. Mój eksperyment zakończył się bolesnym upadkiem. Jęknęłam próbując się podnieść.

-Coś się stało?- zapytał gorączkowo się rozglądając.

-Przewróciłam się…- mruknęłam na co chłopak się roześmiał i po chwili pomógł mi się podnieść.

-Trzymam Cię mała.

Resztę drogi spędziliśmy w milczeniu. Chłopak starał się dyskretnie podtrzymywać mnie za ramię, abym nie upadła. Odprowadził mnie pod same drzwi dormitorium.

-Oj Natie, przesadziłaś dzisiaj.- zaśmiał się i odgarnął mi włosy z czoła.

-Yhym, cześć.- weszłam do pokoju zamykając za sobą drzwi. W pokoju była Cornie, która w zaskakująco szybkim tempie dobiegła do mnie chcąc wypytać mnie o moją randkę. Minęłam ją i rzuciłam się na łóżko nie zważając, że mam na sobie buty, z których kapała woda pochodząca z roztapiającego się śniegu.

-Natalie, na gacie merlina! Odezwiesz się w końcu?

-Piłam dzisiaj bardzo dobrego szampana!- wybuchłam śmiechem prawie spadając z łóżka.

-Jesteś pijana?

-Troszeczkę- odpowiedziałam pokazując palcami, że wypiłam jedynie odrobinkę.

-Upiłaś się na randce?- zapytała niedowierzając.

-Kupowałam łańcuszek dla jego mamy, a później byłam sędzią w konkursie picia piwa na czas.- moja odpowiedź zabrzmiała tak komicznie, że ponownie wybuchłam śmiechem. Dziewczyna otworzyła buzię chcąc coś powiedzieć, ale po chwili zrezygnowała.

-Ja… Co?- zapytała po chwili

-Cornie to nie była randka- uśmiechnęłam się bezradnie- najwidoczniej nigdy nie było nawet cienia szansy na moją randkę z Jamesem Potterem.- byłam blisko rozklejenia się ,więc w pośpiechu chwyciłam szorty, koszulkę i poszłam do łazienki planując długą kąpiel.