Rozdział 15

To taki przejściowy rozdział, obiecuję, że kolejne będą ciekawsze :)

 Zatrzymałam się przed wejściem do Wielkiej Sali. Z dwóch stron do pomieszczenia wlewały się dziesiątki uczniów, a ja nie mogłam zmusić nóg do wykonania tych paru kroków. Obawiałam się spotkania z.. 

Lista osób, których wolałam w tej chwili nie spotkać była nadzwyczajnie długa. Zaczynała się na przebrzydłej Ślizgonce, a kończyła na moich przyjaciółkach, przed którymi nie udałoby mi się ukryć zdenerwowania. Westchnęłam i powlokłam się do dormitorium przekonując siebie, że w sumie wcale nie jestem głodna i bez problemu wytrzymam do kolacji.

-Kłaposkrzeczki- powiedziałam zamyślona i ruszyłam na przód. Z otępienia wyrwało mnie zderzenie z Grubą Damą i jej niezadowolony jęk.

-Czy mogę wiedzieć czemu na mnie wpadłaś?- spojrzała na mnie z wyrzutem. Gruba Dama z roku na rok robiła się coraz bardziej jęcząca. Choć z drugiej strony każdy wychowanek Gryffindoru przyzna, że o stokroć woli jej marudzenie, niż koncerty operowe, którymi postanowiła na siłę umilać czas większości uczniów.

-Przepraszam, nie chciałam tego zrobić. Zwyczajnie się zamyśliłam i byłam pewna, że od razu mnie wpuścisz- uśmiechnęłam się wyczekująco-No więc mogę już wejść?- zapytałam z nadzieją, że moja rozmowa z Grubą Damą szybko dobiegnie końca.

-Nie widzę problemu, musisz mi tylko podać hasło.- odpowiedziała akcentując każde słowo.

-Kłaposkrzeczki.

-Złe hasło.

-Jak to złe?!- odpowiedziałam trochę za głośno czym zasłużyłam sobie na gardzące spojrzenie kobiety z obrazu- Eee, jeszcze wczoraj to hasło było poprawne- postarałam się przybrać łagodny ton głosu.

-A dzisiaj już się zmieniło, więc możesz zgadywać, albo poczekać na kogoś kto takowe hasło zna.- powiedziała lustrując mnie od góry do dołu.

-Jest pora obiadowa, mogę czekać z godzinę- jęknęłam.

-To nic- machnęła ręką jakby nagle wpadła na genialny pomysł- nauczyłam się nowej arii, posłuchasz?- zanim zdążyłam odpowiedzieć zaczęła śpiewać. Oparłam się głową o ścianę modląc się o jak najszybsze wybawienie z tego jednoosobowego koncertu. Po paru minutach byłam bliska wyrywaniu włosów z głowy, a moja intuicja podpowiadała mi, że Gruba Dama dopiero się rozkręcała.

-Natalie? Czemu stoisz tu sama?- usłyszałam głos Jamesa dobiegający za moimi plecami.

-Przegapiłam zmianę hasła i tak sobie słucham…- mruknęłam i wstałam z podłogi, gdy chłopak stał już obok mnie.

-Bahanka- powiedział zwracając się do naszej prywatnej śpiewaczki operowej.

-Poczekaj kochaneczku teraz najlepszy fragment- uciszyła go dłonią i kontynuowała swój popis.

-Bahanka!

-No już dobrze- spojrzała na niego z niechęcią i otworzyła przejście- młodzież jest taka niewrażliwa na sztukę...- fuknęła obrażona.

-Długo musiałaś jej wysłuchiwać?- zapytał mierzwiąc swoje włosy.

-Mam wrażenie, że godzinami, byłam już blisko rzucenia na nią jakiegoś zaklęcia- chłopak zaśmiał się na mój komentarz.  Przepuścił mnie w drzwiach i wskazał ręką, pokazując mi, że Leo siedzi na kanapie. Chłopak na nasz widok podskoczył i w pośpiechu schował kawałek pergaminu do torby.
-Co to?- zapytałam próbując dostrzec chociaż skrawek.

-A to jest bardzo nie twoja sprawa...- założył ręce za głowę przyjmując wyluzowaną pozycję.

-Daj spokój Natalie, to pewnie kolejny miłosny liścik- zaśmiał się James i wyciągnął znicza z kieszeni.

-Miłosny? Która dziewczyna ma takiego pecha?- usiadłam bliżej chłopaka i zaczęłam się z nim droczyć.

-Twoja babcia- posłał mi uśmiech ukazujący jego wszystkie białe zęby- A teraz pozwól, że udam się w jakieś ustronne miejsce, aby kontynuować ten gorący romans- powiedział jednym tchem, zabrał swoje rzeczy i wyszedł z pokoju.

-A go co ugryzło?- zapytałam chwytając znicza. Próbowałam go podrzucić i złapać w ostatniej chwili, tak jak robi to James, ale mała piłeczka odleciała zbyt daleko i w tej chwili latała przy uchu jakiejś dziewczyny.

-Nie mam pojęcia. Ostatnio nawet nie chciał iść ze mną do Trzech Mioteł. Mało, że udało mi się umówić nas z bliźniaczkami z Ravenclawu to on nawet nie wykazał najmniejszego zainteresowania.- poczułam ukłucie zazdrości, ale zmusiłam się do przyjacielskiego uśmiechu. - więc albo jest chory, albo naprawdę zaczął się umawiać z Twoją babcią- posłał mi rozbrajający uśmiech.

-Moja babcia raczej jest wierna dziadkowi.- wzruszyłam ramionami.

-Czyli zostaje nam choroba…- westchnął- A, prawie zapomniałem!- ożywił się i zaczął czegoś szukać w torbie- To nie jest przypadkiem bransoletka Rose?

-Gdzie ją znalazłeś? Rose szuka ją od wczoraj.- wyciągnęłam rękę, a chłopak położył na niej zgubę rudej. Poczułam przyjemny dreszcz, gdy jego dłoń dotknęła mojej.

-Leżała na podłodze w moim pokoju. Musiała ją zgubić, jak przyszła do mnie w sobotę pożyczyć książkę.- uśmiechnął się, a jego cała uwaga została poświęcona złotej piłeczce. Coś mi nie pasowało. Jeszcze wczoraj widziałam bransoletkę na nadgarstku swojej właścicielki, więc nie mogła jej zostawić w sobotę, tak jak myślał James. Wychodzi na to, że Rose musiała być w jego pokoju wczoraj, tylko czemu James tego nie wiedział? Prawdopodobnie po raz kolejny pożyczała od niego coś bez pytania, tylko, że do tej pory zawsze przynajmniej po czasie informowała go o czymś takim. Bransoletka bezwiednie przelatywała mi z jednej ręki do drugiej, a moja wyobraźnia podsuwała mi coraz głupsze pomysły dlaczego tym razem moja przyjaciółka postąpiła inaczej. Pożegnałam się z chłopakiem i skierowałam się do pokoju, planując poczekać na Rosie.

                                                                               *        

-Nie zgadniesz czego się dowiedziałam!- Rose wpadła do pokoju niedbale rzucając torebkę na swoje łóżko.- Siedziałam dzisiaj z Amandą Clark na obiedzie, to ta plotkara z piątej klasy, wiesz która?- schyliła się do swojego kufra wyrzucając z niego parę koszulek i parę spodni.- I okazało się, że Blair już nie jest z Chrisem, rozstali się parę dni. A dokładniej to on ją rzucił!

Blair była chyba najbardziej znienawidzoną dziewczyną w całej szkole przez Rose. Jej nienawiść sięgała początkom trzeciej klasy, gdy Rose wraz całą rodziną pojechała na mistrzostwa świata w quidditcha. Na jej nieszczęście Blair również tam była. Obie dziewczyny były wtedy zakochane w tym samym chłopaku. Dosłownie prześcigały się w pomysłach jak zyskać jego sympatię. I Blair postanowiła ośmieszyć Rose na jego oczach. Nie wiem dokładnie jak to wyglądało, ale od tamtego momentu Gryfonka widzi w niej swojego największego wroga.

-Widzę, że to dla ciebie wspaniała wiadomość- zachichotałam widząc jej szeroki uśmiech.

-Nie będę udawała, że jest mi jej szkoda- wzruszyła ramionami- Widziałaś gdzieś moją szarą bluzę? Ostatnio wszystko gubię…- rozejrzała się bezradnie po pokoju.

-Jeszcze wczoraj widziałam ją w łazience- westchnęłam. Wrzuciła niedbale wszystkie zbędne ubrania do kufra i ruszyła do łazienki w poszukiwaniu swojej bluzy. Po chwili wyszła trzymając ją w ręku jak trofeum.

-Cudowny dzień, prawda?- entuzjazm jej nie opuszczał.

-Wiem co zrobić, aby był jeszcze lepszy- puściłam jej oczko i podałam bransoletkę.

-Tęskniłam za nią!- włożyła ją i niemalże z czcią zaczęła przyglądać się koralikom- dostałam ją od taty, nie wybaczyłabym sobie gdybym naprawdę ją zgubiła…

-Nie Interesuje Cię, gdzie ją znalazłam?- zapytałam uważnie przypatrując się dziewczynie

-To nieistotne, ważne, że ją odzyskałam.-uśmiechnęła się promiennie- Dziękuję, a teraz muszę iść…- chwyciła swoje rzeczy i skierowała się do wyjścia.

-Powinnaś podziękować Jamesowi, znalazł ją w swoim pokoju- powiedziałam niby od niechcenia.

-Musiała mi się zsunąć z ręki jak byłam pożyczyć książkę od Jamesa- wzruszyła ramionami.

-Książkę byłaś pożyczyć w weekend, a bransoletkę zgubiłaś wczoraj.

-No tak- zaśmiała się nerwowo- wczoraj byłam mu ją oddać.

-Oddałaś mu książkę, która leży obok twojego łóżka?- wskazał głową podręcznik do transmutacji siódmego stopnia.

-Nie, byłam mu oddać inną książkę-powiedziała dobitnie- a jak nie masz już do mnie więcej bezsensownych pytań, to spadam do biblioteki.- uśmiechnęła się, powiedziała coś na pożegnanie i dosłownie wybiegła z pokoju. W drzwiach minęła się z Cornie.

-Coś się stało?- zapytała zerkając na drzwi, w których przed chwilą zniknęła Rose.

-Prawdopodobnie tak i przysięgam Ci ,że prędzej czy później dowiem się co to było.

-Pewnie, a teraz radzę dowiedzieć Ci się czegoś o gwiazdozbiorach zimowych. W środę musimy oddać gotowe referaty- westchnęła i rzuciła we mnie książką, którą o dziwo udało mi się złapać.

                                                                          *         

Siedziałam nad brzegiem morza i jadłam lody cytrynowe. Wiatr przyjemnie muskał moje ciało i targał włosy, które co chwilę spadały mi na oczy. Parę metrów ode mnie grupka młodych ludzi podrzucała piłkę, co chwilę wybuchającym śmiechem. Nagle piłka wylądowała przed moimi stopami. Wyciągnęłam ręce w jej stronę, ale ktoś podniósł ją przede mną. Spojrzałam w górę i zobaczyłam uśmiechniętego Jamesa, odwzajemniłam uśmiech. Nagle chłopak nachylił się nade mną i złożył krótki pocałunek na moich ustach. Mrugnęłam, a w miejscu gdzie jeszcze przed chwilą stał James pojawił się szarooki Ślizgon. Poderwałam się z łóżka głośno wciągając powietrze.

-Good morning sunshine!- przywitała mnie rozpromieniona rudowłosa dziewczyna.- Cor widziałaś mojego drugiego trampka?- zwróciła się do drugiej dziewczyny bezradnie rozglądając się po pomieszczeniu. Z łazienki wyleciał czarny but wpadając prosto w rozłożone ręce Rose.

-Nic by Ci się nie stało gdybyś raz na jakiś czas posprzątała!- usłyszałam zirytowany głos dobiegający z łazienki.

-Nie rozumiesz Cornie… Ja zwyczajnie nie potrafię nic odnaleźć w czystości- wzruszyła ramionami próbując zlokalizować wszystkie książki potrzebne jej w dzisiejszym dniu.

-W bałaganie też sobie nie radzisz- zachichotałam i wstałam z łóżka.

-Co Ci się śniło?- zapytała mnie bez większego entuzjazmu. Zawsze miałam pokręcone sny, więc przeważnie rano w kilku zdaniach streszczałam im co tym razem zdołał wymyśleć mój mózg. Tylko co miałam im powiedzieć tym razem?

-Eee, byłam na plaży i jadłam lody- odpowiedziałam zmieszana.

-Czyli przyjemny?

-Nawet bardzo- odpowiedziałam z uśmiechem i zagłębiłam się w kufrze w poszukiwaniu kosmetyków.

                                                                                  *         

-Blondyna! Hej, zatrzymaj się!- słyszałam za sobą wołania Malfoya. Przygryzłam wargę oceniając swoje położenie. Po incydencie w sowiarni unikałam wszystkich Ślizgonów, nawet Scorpiusa. Byłam pewna, że te Ślizgonki pochwaliły się wszystkim jak udało im się mnie załatwić. Nie miałam ochoty słuchać nabijania się z mojej osoby.- Natalie!- chłopak dogonił mnie bez większego wysiłku - Ogłuchłaś? Wołam cię o kilku minut…

-Przepraszam, nie widziałam Cię.- odpowiedziałam nie zwalniając kroku.

-Jak mogłaś mnie nie słyszeć? Podejrzewam, że nawet centaury w zakazanym lesie mnie słyszały- zaśmiał się trącając moje ramię.- No już, nie bądź taka poważna- mruczał szczypiąc moje ramię.

-Chcesz coś konkretnego czy tylko próbujesz podnieść mi ciśnienie?- westchnęłam.

-Hmmm- udał, że intensywnie się nad czymś zastanawia- Chyba to drugie, tak, zdecydowanie to drugie- Spojrzałam na niego i wybuchłam śmiechem.

-No nareszcie…- przewrócił oczami- już myślałem, że chora jesteś czy coś.

-A tak na poważnie, to potrzebujesz ode mnie czegoś?- zapytałam łagodniejszym tonem.

-W sumie to nie, zwyczajnie stęskniłem się za Twoją złośliwą osobą.

-Mam uwierzyć, że taki ważny, popularny i przystojny Ślizgon jak ty tęsknił za Gryfonką?

-Z Twojej wypowiedzi wyłapałem tylko to, że uważasz, że jestem przystojny- zaśmiał się przyjaźnie

-Nie o to mi chodziło…

-Wiem, dodaj do tej listy, że jestem również błyskotliwy- puścił mi oczko.

-A całą listę zamykać będzie arogancki i zarozumiały- przewróciłam oczami.

-No i za tym właśnie tęskniłem- uśmiechnął się przyjacielsko.

-Co słychać?

-Mam już dość tej szkoły. Czekam na przerwę zimową i wyjazd z Delany na narty.

-Brzmi fajnie- udałam, że się nad czymś zastanawiam- Wspominałeś już o niej kiedyś? Jakoś nie mogę sobie skojarzyć…- grałam na zwłokę mając nadzieję, że w ten sposób dowiem się czegoś nowego o tej tajemniczej dziewczynie.

-Jest dla mnie kimś w rodzaju siostry, choć momentami zachowuje się jak moja matka- mruknął- teraz też mnie męczy…

-Męczy Cię?

-Tak, próbuję mi coś wmówić, choć jak tak dłużej o tym myślę może faktycznie ma trochę racji- spojrzał na mnie uważnie, a jego wzrok przypomniał mi mój dzisiejszy sen. Odwróciłam twarz w inną stronę próbując ukryć rumieńce.

-Jedziecie sami?- zapytałam o pierwszą rzecz jaka przyszła mi do głowy.

-Niestety nie- westchnął- jeszcze Nott i Zabini. Znaczy oni mi nie przeszkadzają, ale Nott uparł się, aby jechała z nami Marie, a ona jak zwykle ciągnie ze sobą Jasmine- naburmuszył si.

-Nie przepadasz za nią?- ożywiłam się, jego niechęć do tej dziewczyny cholernie mnie cieszyła.

-Nie przepadam za transmutacją, a tej dziewczyny nie cierpię. Drugiej tak irytującej osoby w całym Hogwarcie nie znajdziesz, uwierz mi.

-Coś o tym wiem…- wypaliłam za nim zrozumiałam co właśnie powiedziałam.

-Co masz na myśli?- spojrzał na mnie dociekliwie, miałam wrażenie, że potrafi mnie rozszyfrować jednym spojrzeniem. W sumie ciekawe czy tak właśnie nie jest… Jest tak zagadkową osobą, że gdyby się okazało, że jest mistrzem legilimencji nie zaskoczyłoby mnie to aż tak bardzo.

-W sensie na taką wyglądała…- odpowiedziałam szybko i skierowałam swój wzrok na jakiś naprawdę brzydki obraz.

-Wiesz, że jesteś beznadziejna w kłamaniu?

-Nie wiem o co Ci chodzi…

-Powiesz mi co się stało po dobroci czy mam użyć siły?- spojrzał na mnie wzrokiem nie znoszącym sprzeciwu. Potrafił być naprawdę stanowczy i władczy.

-Ale z tym użyciem siły to żartujesz?- zaśmiałam się próbując obrócić to wszystko w żart. W dalszym ciągu na mnie patrzył. Przybrałam taką samą strategię jak on. Stanęłam wyprostowana i patrzyłam mu prosto w oczy dając do zrozumienia, że nie mam nic do ukrycia. Jednak po chwili kapitulowałam. Opowiedziałam mu część historii, celowo omijając fragmenty o nim i o Delany. Intuicja podpowiadała mi, że lepiej jej w to nie mieszać.

-Obiecuję, że Jasmine nigdy więcej nie będzie Ci grozić, a teraz przepraszam, mam coś do załatwienia- wypowiedział jej imię z pogardą i odwrócił się napięcie.

-Scor!- przytrzymałam go za rękę- zostaw to- próbowałam zabrzmieć stanowczo- to moja sprawa.

-Czy ty siebie słyszysz dziewczyno!?- wrzasnął, a ja zrobiłam krok w tył. Chłopak zreflektował się, że mnie przestraszył i po chwili jego twarz złagodniała.

-Posłuchaj- mówił powoli, nie puszczając mojej ręki- to wszystko jest chyba moją winą, więc ja to naprawię. I możesz się na mnie wściekać, ale nie zamierzam odpuścić. Pogadamy później- odwrócił się i szybkim krokiem przemierzył korytarz, a następnie zniknął za zakrętem.

                                                                           *          

Szłam przez szkołę nie zwracając uwagi na nikogo. W głowie w dalszym ciągu huczały mi słowa Scorpiusa „Ja to naprawię. I możesz się na mnie wściekać, ale nie zamierzam odpuścić”

No dobra, skłamałabym gdybym powiedziała, że nie zrobiły one na mnie żadnego wrażenia. Przede wszystkim czułam się świetnie z tym, że chłopak stanął w mojej obronie. Albo może bardziej chodziło o to, że był przeciwko Jasmine. W każdym bądź razie w jakimś stopniu cieszyło mnie, że jej się oberwie.

-Hej śliczna.- tuż obok mnie wyrósł James.

-O Morgano, przestraszyłeś mnie!- podskoczyłam ze strachu gwałtownie wyrwana z moich rozmyślań.

-Przepraszam- zrobił komiczną minę, na widok której wybuchłam śmiechem.
-Co słychać?- zapytałam.

-Bywało lepiej- wzruszył ramionami- idę na szlaban do Princa…

-To on kiedykolwiek dał komuś szlaban? Co zrobiłeś?

-To długa historia, na końcu której okazuje się, że Leo jest kretynem, a ja jak zawsze obrywam za niego- zaśmiał się -Masz jakieś plany na sobotę?

-Cornie idzie z Davidem na spacer, a Rose… W sumie to nawet nie wiem co planuje, ale zapowiedziała już, że będzie zajęta- westchnęłam.

-Muszę przyznać, że bardzo mnie to cieszy- uśmiechnął się-pójdziesz ze mną do Hogsmeade?

-Jasne- wydusiłam.

-Super, jeszcze się zgadamy z godziną. Zaraz zaczyna mi się szlaban. Do później mała!- dodał odchodząc.

Na gacie Merlina, chyba właśnie udało mi się umówić z Jamesem Potterem!