Rozdział 7

Pisanie staje się ostatnio moim uzależnieniem. Mam nadzieję, że ktoś kiedyś trafi na mojego bloga i spodoba mu się moje pisanie ;) W każdym bądź razie czekam na komentarze .

Cornie od pół godziny opowiadała o randce z Davidem i jej zaskoczeniu na widok niespodzianki. Chyba pierwszy raz w życiu widziałam ją tak pobudzoną. Z niedowierzaniem przekręciłam głowę na bok. Gdzie się podział nasz nieśmiały aniołek, który miał wiecznie nos w książkach?

-…Nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś, aż tak wyjątkowego. W dalszym ciągu nie potrafię przestać się uśmiechać.

-Chłopcy się naprawdę postarali. A poza tym zasługujesz, aby ktoś robił dla ciebie wyjątkowe rzeczy.-odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Kto jak to, ale ona zasługiwała na wszystko co najlepsze.

Na policzkach Cornie pojawiły się rumieńce. Uśmiechnęła się nieśmiało i zaczęła pakować książki potrzebne jej następnego dnia. Widząc, że zajęła się własnymi myślami powróciłam do ćwiczenia patronusa. Te zaklęcie ćwiczyłam ostatnio do znudzenia. Jak do tej pory udało się je opanować jedynie Rose i jednemu krukonowi z naszej klasy. Nie miałam zamiaru być gorsza. Z mojej różdżki unosiły się kłęby srebnych nitek, lecz choć nie wiem jakbym się starała, nie chciały przybrać materialnego kształtu. Po chwili ze zmęczeniem opadłam na łóżko i nie podniosłam się z niego aż do następnego ranka.

-Cześć wszystkim!- przywitał nas Leo i opadł na ławkę obok Cornie i Davida. Miałam buzię pełną jagodowej owsianki, więc tylko kiwnęłam głową. Co chwilę do naszego stołu podchodzili inni uczniowie i gratulowali chłopakom wczorajszego wyglądu błoni szkoły.

-McGonagall już się zorientowała, że to wasza zasługa? -zapytała Rose nie odwracając głowy od swojego talerza wypchanego warzywami.

-Tak, mam wrażenie, że zawsze jak coś złego dzieje się w tej szkole to najpierw przychodzą z tym do nas. Zupełnie nie rozumiem dlaczego…- odpowiedział James z miną niewinnego dziecka

-Warto zauważyć, że ten trop przeważnie jest słuszny.- włączyłam się do rozmowy odstawiając na bok pustą miskę.-Dostaliście szlaban?

-Nie-wyszczerzył się Leo-przynajmniej niezupełnie. McGonagall stwierdziła, że trzeba docenić nasz talent dekoratorski i pozwolić mu się rozwijać, więc musimy udekorować zamek na Halloween.

-Czyli mogło być gorzej.-przerwał mu James-Ale możemy liczyć na waszą pomoc dziewczyny, prawda?

Rose i Cornie zaczęły go zapewniać, że nie zostawią ich z tym samych. Wielka Sala powoli opustoszała, więc my również się pożegnaliśmy i ruszyliśmy w stronę swoich klas. Razem z Rose weszłyśmy do sali obrony przed czarną magią. Profesor Price dał nam jeszcze parę wskazówek i przeszliśmy do ćwiczeń. Po godzinie z mojej różdżki wynurzył się cielisty patronus! Krzyknęłam z radości. Przede mną stała nieduża, srebrzystobiała wilczyca. Była piękna! Zbliżyła się do mnie, a ja przejechałam ręką po jej grzbiecie, jakbym głaskała najzwyczajniejszego w świecie pieska.

-Udało ci się Natalie!- krzyknęła Rose rzucając mi się na szyję. Cała klasa przerwała ćwiczenia, aby przyjrzeć się mojemu patronusowi.

-Dobra robota Natalie, 10 punktów dla Gryffindoru!-poklepał mnie po ramieniu profesor Price i zwrócił się do całej klasy.-Jak widzicie udaje się to coraz większej liczbie osób. Jestem pewny, że jeszcze dwie lekcje i uda się to każdemu. A teraz już wam dziękuję. Koniec lekcji-podszedł do swojego biurka i zaczął przeglądać jakieś pergaminy, a my zaczęliśmy zbierać nasze rzeczy.-I oczywiście macie to cały czas ćwiczyć-dodał z uśmiechem.

Miałam tak dobry humor, że nawet godzina spędzona w lochach na warzeniu wywaru śmierci nie mogła tego zmienić. Reszta lekcji minęła szybko. Na obiedzie sprawdziłam swój plan i okazało się, że czeka mnie dzisiaj pierwsze od wielu dni popołudnie wolne od odrabiania lekcji. Nie mając lepszych planów poszłam z Cornie i Rose obejrzeć trening quidditcha. Usiadłyśmy na trybunach i patrzyłyśmy na zmagania Jamesa, Leo i reszty drużyny. Po chwili dołączył do nas David, który nie potrafił ostatnio choć na chwilę rozstać się z Cornie.

-Słyszałem, że udało ci się już wyczarować patronusa. Gratulacje, to naprawdę coś.-Uśmiechnął się do mnie życzliwie.

-Dziękuję!

-Szybko wam poszło. Ty Rose chyba byłaś pierwsza z waszego rocznika, tak?

-To nic takiego.-odpowiedziała dziewczyna machając ręką.- Zwyczajnie miałam szczęście. David zaczął się z nią spierać, że powinna bardziej siebie doceniać, ale to chyba na nic się zdało. Rose z jakiego nieznanego nam powodu postanowiła nie dostrzegać swojego talentu.

Po chwili nasza uwaga przeniosła się na boisko. Dawno nie mieliśmy tak dobrej drużyny! Leo, który był ścigającym co chwilę przerzucał kafla przez pętle. Nikt nie mógł go zatrzymać. Nie można było również oderwać wzroku od Angeliny Wood, która władowała tyle kafli przez pętle co Leo. A James… Tutaj nawet nie ma co opowiadać. Łapał znicza w rekordowym tempie. Byłam pewna, że pierwszy mecz z puchonami  zakończy się naszym zwycięstwem.

 Wieczorem poszłyśmy do dormitorium chłopaków na kremowe piwo. Dawno nie siedzieliśmy wszyscy razem w środku tygodniu. Nasza rozmowa zeszła po chwili na mój dzisiejszy sukces.

-Czytałam sporo o tym zaklęciu. Kształt, który przybiera dużo mówi o samym czarodzieju. Może przybrać kształt patronusa ukochanej osoby lub zmienić się w ciągu życia na skutek przeżyć. Zdarza się jednak również, że czarodzieje pod w pływem jakiegoś zdarzenia tracą tę zdolność.- powiedziała Cornie, która jak zwykle posiadała wiedzę na każdy temat. Warto zaznaczyć, że sama zrezygnowała z obrony przed czarną magią, bo jak sama często podkreślała kojarzyła jej się z przemocą.

-A co o mnie mówi wiewiórka?-zapytała z rozbawieniem Rose dopijając drugie piwo.

-Obie jesteście rude, a objętość twoich włosów jest zbliżona do objętości kity wiewiórki.-zaśmiał się Leo

-Ha ha bardzo śmieszne. A tak serio to patronusy są zabawną sprawą. Patronusem mojego taty jest pies Jack Russel Terrier, który znany jest z upodobania do płoszenia wydr. Z kolei patronusem mojej mamy jest właśnie wydra.

-Musisz mieć zabawnie w domu.-włączył się David, który jako jedyny uparcie trzymał książkę na kolanach i próbował się uczyć.
-Faktycznie dość często się sprzeczają, ale wtedy mama nazywa tatę per Ronald i tata wie, że i tak nie ma sensu się dalej spierać. W naszej rodzinie kobiety uwielbiają stawiać na swoim.- zaśmiała się lekko.

-To ja znam jeszcze lepszą historię. Patronusy moich dziadków były dopasowane do siebie- jeleń i łania. To znaczy, że byli bratnimi duszami czy coś takiego.-dodał James wzruszając ramionami.

-Twój przypadek też jest ciekawy.-wtrąciła Rose

-Może trochę. Jeleń jest również patronusem taty i moim. To chyba idzie w spadku czy coś.-zaśmiał się przeczesując ręką swoje włosy.

 Reszta wieczoru upłynęła nad rozmową o zbliżającym się meczu quidditcha. Do łóżka trafiłam dobrze po północy. W głowie kotłowy mi się myśli o mojej wilczycy. Po chwili doszłam do wniosku, że i tak szybko nie zasnę, więc postanowiłam napisać list do domu. Wstałam po cichu, zebrałam pergamin, pióro z szafki i poszłam do pokoju wspólnego. Salon był opustoszały. Usiadłam obok kominka i zaczęłam pisać. Jak zwykle nie zajęło mi to dużo czasu. Po parunastu minutach miałam zapisany cały pergamin. Z zadowoleniem wróciłam do łóżka. Mój entuzjazm opadł, gdy przypomniałam sobie, że jutro jako pierwsze mam eliksiry. Jęknęłam sama do siebie i przewróciłam się na drugi bok.

Pakowałam swoją książkę po dwóch godzinach eliksirów. Włosy miałam roztrzepane, a rękaw szaty ubrudzony wydzielinami z wątroby nietoperza.

-Sprawdziłem wasze wypracowania. Leżą na biurku. Możecie je wziąć i do zobaczenia pojutrze. –powiedział Slughorn kończąc lekcję

Zbliżyłam się do biurka i zobaczyłam wielkie W na mojej pracy. Stanęłam zastanawiając się czy mam zwidy czy to tylko wielka pomyłka.

Slughorn uśmiechnął się do mnie widząc moje zdziwienie.

-Brawo panno Spinnet. To chyba pierwszy wybitny, prawda?

Pokiwałam tylko głową i wyszłam z sali. Koniecznie muszę podziękować Scorpiusowi.- pomyślałam i ruszyłam w stronę sali transmutacji. Po skończonych lekcjach poszłam do biblioteki wypożyczyć książkę o ruchu planet. Dzisiaj o północy miałam jeszcze mieć astronomię, a nie dokończyłam wypracowania. Na korytarzu dostrzegłam Scorpiusa Malfoya. Podbiegłam do niego i uniosłam moją pracę, tak aby zobaczył ocenę . Wyszczerzyłam się w uśmiechu.

-Jestem twoją dłużniczką. Jeszcze raz bardzo dziękuję.

-Z tego co pamiętam blondyna ostatnio nie do końca mi podziękowałaś.-odpowiedział z udawaną nutą rozżalenia.-Ale niech ci będzie, zapamiętam, że jesteś mi coś dłużna.-odpowiedział drapiąc się ręką po szyi. Jego szata podwinęła się i zobaczyłam, że ma coś na przedramieniu .

-Masz tatuaż?!

-Kiedyś po paru szklankach ognistej whisky udałem się z Nottem na mugolską dzielnicę i to jest pamiątka.- powiedział podwijając rękaw i ukazując w całości tatuaż. Miał wytatuowanego wilka, który przybrał pozycję gotową do ataku. Jego paszcza była otwarta ukazując kły.  Przekręciłam głowę z niedowierzania.

-Wilk.. Czemu akurat wilk?- zapytałam nie mogąc odwrócić wzroku od tatuażu.

-Jest moim patronusem.- odpowiedział.

Wytrzeszczyłam oczy i co chwilę przenosiłam wzrok z jego twarzy na przedramię.

-Co cię blondyna tak dziwi? Wilk jest królem lasu, ja jestem królem w innych dziedzinach. Wszystko się zgadza.-szarooki ślizgon puścił mi oczko

-Zdziwiło mnie co innego, bo ja…

-Scorpius!- przerwał mi Dominic Nott podbiegając do mojego rozmówcy. Skrzywił się widząc mnie, lecz po chwili na jego twarz wróciła mina nie wyrażająca żadnych emocji. Ślizgoni- pomyślałam przewracając oczami.

-Musimy już iść na trening. Slughornowi udało się zamówić boisko tylko na półtora godziny.-ciągnął chłopak nie zwracając na mnie uwagi.

Odpłynęłam myślami. Czy to nie dziwne, że mamy identyczne patronusy?

-Co mówiłaś blondyna?-przywołał mnie z powrotem do żywych

-Ja… Nie pamiętam, to chyba nie było nic ważnego.-machnęłam ręką. Postanowiłam ne informować go, co mnie tak bardzo zdziwiło. To prawdopodobnie nic takiego i nie ma sensu go tym zanudzać.

-Pogadamy innym razem. Śpieszę się na trening. Do zobaczenia Natalie.

Nie czekając na moją odpowiedź ruszył za pozostałymi ślizgonami. Jeszcze przez chwilę stałam w tym samym miejscu. Jak to wszystko jest możliwe? Dopiero gdy zostałam potrącona przez jakiegoś młodszego ucznia oprzytomniałam na tyle, aby ruszyć do biblioteki.