Rozdział 13

Dodaję wcześniej, bo jutro nie będę miała czasu. W sumie mogłabym go dodać pojutrze, ale nie chciałam po raz setny się spóźnić.

Nie wiem co myśleć o tym rozdziale. Lubię go, ale cholernie boję się waszej opinii. Obawiam się, że Scorpius jest tu za bardzo slizgoński. To znaczy moim zdaniem powinien taki być... No nic, mam nadzieję, że nie przestaniecie go lubić.

A i jeszcze chciałam was prosić o komentowanie. Nawet o krótki, tylko abym wiedziała, że ktoś to czyta. Jest sporo wejść, czasem nawet po 100 na dzień, więc jestem trochę zdezorientowana. W każdym bądź razie mam nadzieję, że spełnicie moją prośbę.

Z obawą czekam na wasze opinie!

 -Czarna magia-wypowiedziałem hasło i przeszedłem przez kamienną ścianę do pokoju wspólnego Slytherinu. Rozejrzałem się w poszukiwania Zabiniego, albo chociaż Notta. Jak zwykle ich nie ma jak są potrzebni-pomyślałem ze złością i rozłożyłem się na jednym z wielu foteli. Dwie dziewczyny spoglądały tęsknie w moją stronę. Posłałem im uwodzicielski uśmiech. Jedna z nich z zawstydzeniem odwróciła wzrok, natomiast druga wstała i zaczęła iść w moją stronę. Miałem okazje dobrze się jej przyjrzeć. Była całkiem zgrabna. Miała długie nogi i powabnie kręciła biodrami. Typowa Ślizgonka- pomyślałem z przekąsem-Jedna z tych, która doskonale zna swoje atuty i potrafi je wykorzystać. Znałem takie, były gotowe na wszystko. Ich mamy nie byłyby dumne, gdyby wiedziały jak bezwstydne potrafią być ich idealne córeczki.-pomyślałem nie odrywając wzroku od jej dopasowanej bluzki. Poza tym są zupełnie bez charakteru, chyba, że liczą się zmienne humorki i dwulicowe bycie. Tak, tego im nie brakuje… Nie brakuję im również sprytu, potrafią się dobrze ustawić. W sumie wystarczy, że masz pieniądze i pozycje, a każda z tych ślicznotek, bo tego Ślizgonkom nie można było odmówić, mogła być twoja.

-Chciałam tylko powiedzieć, że byłeś świetny w ostatnim meczu-mówiła uwodzicielsko przygryzając wargę. Usiadła w fotelu naprzeciwko mnie bawiąc się swoimi ciemnymi włosami.

-Dzięki, czy twojej znajomej nie będzie przykro, że ją tak zostawiłaś?

-Poradzi sobie, jest dużą dziewczynką-wzruszyła ramionami i usadowiłam się w fotelu na przeciw mojego.

-Z pewnością-dodałem zerkając na jej krótką spódniczkę.-Nie znam jeszcze Twojego imienia.

-Cynthia.

-Scor.- usłyszałem głos Zabiniego. Wstałem i opuściłem dziewczynę. Nie wyglądała na zadowoloną, ale nie miałem w tej chwili czasu się tym przejmować.
 Fergus Zabini był moim najlepszym przyjacielem, możliwe, że nawet jedynym. Szanowałem go za inteligencję i samodzielne myślenie. Nie dało się nim manipulować, ponadto nie był ciekawski i nie wtrącał się w sprawy innych. Poszedłem do jego pokoju, który mieścił się naprzeciwko mojego. Sypialnie były pojedyncze, co było jednym z tych przywilejów, którego mogli doświadczyć jedynie Ślizgoni. Schyliłem się pod łóżko i wyciągnąłem butelkę whisky. Mój przyjaciel zawsze miał zrobiony zapas, za co bardzo go ceniłem. Wyczarowałem dwie szklanki i wlałem złocistego płynu.

-A gdzie Nott?- zapytałem biorąc łyka ognistej whiskey.

-Znasz Dominica, prawdopodobnie zapewnia jedną z dziewczyn o wielkiej miłości. Nie mogę uwierzyć, że one wszystkie mu wierzą. Nawet Krukonki, niby takie inteligentne, a robią co on chce. Są jak kukiełki w jego rękach-zaśmiał się i pociągnął spory łyk ze szklanki. Fergus nie zajmował się dziewczynami, przynajmniej nie tymi ze szkoły. Jako jedyny wiedziałem, że zakochał się w mugolce poznanej w zeszłe wakacje. Jakby się nad tym zastanowić było to dość zabawne. Chłopak pochodził z jednego z najstarszych rodów, był typowym Ślizgonem, a pragnął jedynie mugolki. Nigdy mi o tym nie mówił, ale wiedziałem, że planuje związać się z nią po ukończeniu szkoły. Nie widziałem w tym nic odrażającego lub niewłaściwego jak niektórzy Ślizgoni, to jego życie i miał prawo robić co mu się podoba. Inne zdanie pewnie miała jego pokręcona rodzina. W każdym bądź razie jego matka pewnie dostanie zawału na wiadomość kim zostanie jej synowa. W sumie mogłaby to być dość ciekawa scena.
-A ta dziewczyna z pokoju wspólnego była całkiem ładna.-dodał po chwili wyrywając mnie z zamyślenia.

-Tak, kto wie, może poznamy się lepiej.

Chłopak zaśmiał się na mój komentarz i zajął się przeglądaniem proroka codziennego. Dolałem sobie ognistej whisky planując w myślach kolejny krok przygotowywania Felix Felicis.

*         

-Brawo panie Malfoy, najlepsza praca!- wychwalał mnie Slughorn- Doprawdy idealny opis tworzenia eliksiru zapomnienia, oczywiście dostaje pan wybitny!

Kiwnąłem jedynie głową i wziąłem się za krojenie pokrzyw.

-Dzisiaj chce, abyście spróbowali czegoś nowego, a dokładniej pracy w zespołach. Przygotowałem misę z nazwiskami połowy uczniów- ciągnął staruszek-proszę osoby siedzące w tym rzędzie o podejście i wylosowanie jednej karteczki.- wskazał ręką w moją stronę i zajął się przeglądaniem jakiś pergaminów ze swojego biurka.

Po klasie przeszedł szmer niezadowolenia. Jako pierwszy wstałem z zamiarem wykonania polecenia Slughorna. Obym trafił na Nelson lub tę drugą, z którą siedzi. Przynajmniej miałbym pewność, że nic nie spieprzą. Były bystre i miały rękę do eliksirów. Z obawą otworzyłem kartkę. James Potter. Przekląłem pod nosem, z moim szczęściem było wiadome, że trafię na niego. Gdy wszyscy zastali już przydzieleni Slughorn wyczarował kolejną misę. Tym razem kazał podchodzić pozostałym uczniom i losować jaki eliksir będziemy musieli wykonać. Gryfon podszedł do mnie, wyręczył mi kartkę i poszedł w stronę szafek ze składnikami. Wywar żywej śmierci, nie jest źle-pomyślałem i pomogłem Potterowi rozstawić wszystkie fiolki.

-Podgrzej kociołek do 160 stopni-powiedziałem i wziąłem się za krojenie ziół.

Nie było najgorzej, pracowaliśmy w ciszy nie wchodząc sobie w drogę. Potter nic nie popsuł, a momentami był nawet przydatny.

-Gratuluję ostatniego meczu-zagadał pod koniec lekcji.

-Daruj sobie, przegraliśmy-powiedziałem z większą siłą dociskając nóż do deski.

-Eee, no tak, ale to nie zmienia faktu, że byłeś całkiem niezły- powiedział zmieszany i wrócił do swoich zajęć.

Świat schodzi na psy, stoję sobie i gawędzę z Potterem o moich zdolnościach…

-Dzięki,ale wiosną i tak się odegramy.- mruknąłem.

-Sorry, nie damy wam szans-powiedział wyszczerzając się w uśmiechu. Świetnie, teraz sobie nawet dogryzamy w żartach… Zaśmiałem się mieszając wywar, który powoli zmieniał kolor na ciemnobrunatny. Jeszcze trochę i powinien się zrobić zupełnie czarny.

Skończyliśmy pierwsi i gdy Slughorn w końcu przestał się zachwycać naszymi zdolnościami i opowieściami, że talent na pewno odziedziczyliśmy po ojcach pozwolił nam wyjść przed końcem lekcji. Wyszliśmy z klasy rzucając sobie krótkie cześć i poszliśmy w przeciwne strony. Spojrzałem na zegarek zastanawiając się czy zdążę jeszcze przed obiadem skoczyć na 6 piętro. Zza rogu wyłoniła się Jasmine opowiadając mi co właśnie wywróżyła jej Marie na wróżbiarstwie. Przekląłem w myślach wiedząc, że już się od niej nie uwolnię i ze zrezygnowaniem poszedłem z nią do Wielkiej Sali.

-Musiałem pracować z tą szlamą- Nott od paru minut mówił jedno i to samo.

-Biedactwo, musiałeś się strasznie męczyć-Marie głaskała go po ramieniu z miną jakby dopiero co wyszedł zwycięsko z jakiegoś pojedynku. Wymieniłem z Delany rozbawione spojrzenia. Czasami miałem wrażenie, że jest jedyną dziewczyną w moim otoczeniu, którą szanuję. Była cholernie inteligentna, szczera i umiała sama o siebie zadbać. I co najważniejsze nie śliniła się na mój widok.

-Tak… Jesteś naszym bohaterem, mogła Cię przecież tam co najmniej śmiertelnie zarazić. Na szczęście zniosłeś to z dumą jak prawdziwy Ślizgon- ironizowałem naśladując przesłodzony ton głosu dziewczyny.

-Masz jakiś problem?- zwrócił się do mnie zaciskając pięści.

-Zwyczajnie mam już dość Twoich gadek o czystości krwi-odrzekłem nakładając sobie kolejną porcję pieczeni.

-A co może Tobie pasuje wiązanie się z mugolami i szerzenie tego nienaturalnego porządku świata czarodziei? Może po prostu zatrudnijmy się jako ich służący i bądźmy na ich posyłki, a magię wykorzystujmy tylko do ich zachcianek-odpowiedział gniewnie. W sumie to trochę mu współczułem, w jego rodzinie w dalszym ciągu pielęgnowało się nienawiść do mugoli.

-Popadasz w skrajność-zaśmiałem się-nikt Ci nie każe biegać po łące z wiankiem na głowie wykrzykując, że kochasz wszystkie szlamy.

-Scor ma rację-poparł mnie Zabini- historia nauczyła nas, że poglądy podobne do twoich nie prowadzą do niczego dobrego. A poza tym nikt Ci nie broni pielęgnowania czystości krwi w Twojej rodzinie.
Kiwnąłem głową na znak, że uważam tak samo. Coraz więcej czarodziei odchodziło od szczycenia się czystością krwi. W prawdzie dalej było to popularne w pewnych kręgach, ale starali się tego nie pokazywać. Cieszyłem się, że mój ojciec odszedł od tych praktyk. Dwa pokolenia wstecz w rodzinie mojej matki pojawiło się paru mugoli i nigdy jakoś szczególnie mnie to nie ruszało. Zupełnie nie pojmowałem tego całego fioła na punkcie czystości krwi.

*             

Czemu to do cholery nie zmieniło jeszcze koloru? Zbiegałem sfrustrowany z 6 piętra. Najpóźniej do jutra eliksir powinien zmienić barwę na ciemnoczerwoną inaczej będzie oznaczało, że coś spieprzyłem. Felix Felicis miał być dla mnie testem, sprawdzeniem własnych możliwości. Bycie najlepszym w klasie już dawno przestało mnie satysfakcjonować. Chciałem móc się porównywać z najlepszymi czarodziejami na świecie. Ten cały wywar szczęścia nie był mi tak naprawdę potrzebny. I bez niego wszystko szło po mojej myśli, przynajmniej do teraz… Pamiętam dobrze kiedy w poprzednie wakacje znalazłem zapiski Severusa Snape’a na strychu. Był ojcem chrzestnym mojego ojca i wszystkie jego rzeczy osobiste trafiły do niego. Przez lata jego notatki leżały w kartonach na strychu. Dopiero ja je wyciągnąłem i poznałem jego wszystkie pomysły i przepisy. Traktowałem je niemal z czcią. Każda kolejna strona, każdy kolejny akapit upewniał mnie w tym, że był geniuszem. Pragnąłem mu dorównać i gdy tylko znalazłem Felix Felicis nie mogłem się doczekać, aż spróbuję go uwarzyć. Nie mógłbym znieść porażki. Zacisnąłem pięści i skręciłem w kolejny korytarz. Kilkanaście metrów przed sobą dostrzegłem blondynę.
Naprawdę ją lubiłem. Co prawda potrafiła być marudna, uparta i cholernie sarkastyczna, ale nie zrażało mnie to. Przede wszystkim była prawdziwa i naturalna. Nie mam na myśli jej stylu ubierania, makijażu czy fryzury. W tych kwestiach była jak każda dziewczyna. Może jedynie jej włosy ją wyróżniały. Nawet nie mam na myśli koloru czy ich długości, raczej to, że zawsze były roztrzepane. W każdym bądź razie była zupełnym przeciwieństwem przeciętnej Ślizgonki. Nie była wulgarna i raczej nie potrafiła owinąć sobie chłopaka wokół palca. Mimo wszystko była ładna i miała coś w sobie. Szkoda tylko, że wszystko czego pragnęła to zmarnować się u boku Pottera.

-Coraz częściej odnoszę wrażenie blondyna, że za mną chodzisz.-podszedłem do niej od tyłu. Dziewczyna podskoczyła na dźwięk mojego głosu, lecz jak zawsze starała się to ukryć.

-Mam nawet dzienniczek, w którym zapisuje sobie co robisz o poszczególnych godzinach-jak zawsze przewróciła oczami-ale tym razem muszę zasmucić Twoje ego, idę jedynie do biblioteki.

Szliśmy przez chwilę w milczeniu.

-A jak Ci idzie z eliksirem?- zapytała udając obojętny ton głosu. Nie miałem pojęcia czemu ona się o mnie martwi. Ewentualnie mogłem przyjąć wersję, że jak każdy Gryfon ma jakiś defekt fabryczny.

-Już myślałem, że nie zapytasz. Bez najmniejszych problemów-uśmiechnąłem się pogodnie. Kłamanie przychodziło mi z łatwością. Była jedyną osobą, która wiedziała co robię i nie chciałem, aby myślała, że cokolwiek mnie przerasta.

-Świetnie, że przynajmniej tobie wszystko wychodzi-przygryzała nerwowo wargą. Przyjrzałem się jej uważnie. Dopiero teraz zauważyłem, że jest zdenerwowana.

-Co się dzieję Natalie?- odruchowo złapałem jej rękę ustawiając ją naprzeciw siebie.

-Nic ważnego, zwyczajnie jestem strasznie nieogarnięta-zaśmiała się nerwowo i założyła kosmyk włosów za ucho. Patrzyłem na nią wyczekująco do momentu, aż zaczęła mówić dalej-I jakoś wypadło mi z głowy, że miałam napisać wypracowanie dla Slughorna. To znaczy myślałam, że to dopiero na przyszły tydzień, a okazało się, że jutro jest ostateczny termin. I nie mam nawet wstępu, a jest już 19-opuściła bezradnie ręce- więc nie mam za dużo czasu na miłe pogawędki. -Nie mogłem powstrzymać śmiechu.

-Na Merlina dziewczyno… Przez chwilę myślałem, że ktoś umarł.

-Ja będę jutro martwa...-rzucił.

-Nie panikuj blondyna… Pomogę Ci to napisać-Na jej twarz powrócił uśmiech. Przemknęło mi przez głowę, że ten uśmiech nie powinien nigdy znikać-Tylko mi tu nie płacz, tego nie lubię…

-Spoko, będę udawać niewzruszoną. Mogę powiedzieć coś w stylu: Pozwolę Ci sobie pomóc pod warunkiem, że nie będziesz sobie robił żadnych nadziei, albo tak: Nie licz, że teraz będę ci machać na powitanie w Wielkiej Sali. Która gadka bardziej Ci pasuje?- wrócił jej zadziorny charakterek-pomyślałem.

-Ten fragment o Wielkej Sali mi się podobał-zaśmiałem się szczerze-a teraz chodź za mną-poprowadziłem ją na siódme piętro.

-A jakieś książki nie będą nam potrzebne? Chyba, że jesteś, aż tak genialny, że masz wszystko w głowie…

-W pokoju życzeń znajdziemy wszystko co nam potrzebne-rzuciłem stając przed pustą ścianą. Wyobraziłem sobie dokładnie czego potrzebujemy i pchnąłem pojawione się drzwi. Weszliśmy do niewielkiego pomieszczenia z biblioteczką, dwoma fotelami i niskim stolikiem.

-Jaki masz temat?

-Wykorzystanie roślin afrykańskich w eliksirach.

-Dość obszerny, ale damy radę-powiedziałem i podszedłem do półki, aby przejrzeć jakie książki mamy do dyspozycji.

Po godzinie skończyliśmy pisać referat. Nie był to szczyt moich możliwości, ale jak na tak krótki czas to i tak dobrze.

-Jesteś niesamowity! Po raz kolejny uratowałeś mi tyłek przed Slughornem. Nawet nie wiem jak mogłabym Ci podziękować-mówiła nie odwracając wzroku od pergaminu. Wyglądała na zachwyconą. Uśmiechnąłem się przyglądając dziewczynie.

-Nie martw się, coś wymyślę. A teraz musimy się już zbierać.

Podnieśliśmy się z wygodnych foteli i wyszliśmy z pomieszczenia. Odprowadziłem dziewczynę wzrokiem i sam powlokłem się do lochów, uważając, aby nie natknąć się na żadnego prefekta. Zdecydowanie nie miałem czasu na idiotyczne szlabany. Wstąpiłem jeszcze do Zabiniego na szklankę whisky, która zamieniła się w trzy kolejne. Wyszedłem od niego dopiero po północy. Z lekkim trudem otworzyłem drzwi do własnej sypialni. Za nimi czekała mnie pewna niespodzianka. Na moim łóżku siedziała dziewczyna z pokoju wspólnego. Próbowałem przypomnieć sobie jak ma na imię. To było na pewno coś w stylu Clara albo Cissy…

-Pomyliłaś sypialnie mała?- poszedłem na łatwiznę nie używając jej imienia.

-Nie Scorpiusie, nie mam problemów z orientacją-odpowiedziała pewnie-zwyczajnie miałam nadzieję, że się ze mną napijesz-mówiąc podniosła do góry butelkę whisky. Uśmiechnąłem się zawadiacko i rozsiadłem się obok dziewczyny.

*          

-Czy ja pana nudzę?-dochodził do mnie z daleko głos McGonagall- poczułem silne kopnięcie pod stolikiem co dostatecznie wyrwało mnie z otępienia.-Panie Malfoy- usłyszałem chłodny głos profesorki.

-Przepraszam pani profesor, źle spałem w nocy-spróbowałem posłać jej malfoyowski uśmiech, ale na niej nie robił on żadnego wrażenia.

-Mam nadzieję, że dzisiaj będziesz spał lepiej i będziesz miał siłę odrobić szlaban. Jutro o 17 w moim gabinecie.-powiedziała i wróciła do swojego stolika paplając o jakimś zaklęciu zmieniającym kamień w fotel, jakby komukolwiek było to potrzebne. Zakląłem w myślach, tylko szlabanu z McGonagall mi jeszcze brakowało. Po lekcji pobiegłem wkurzony na 6 piętro. Otworzyłem tajne drzwi i wpadłem do pomieszczenia. Niepewnie zajrzałem do kociołka. Ciemnoczerwony-uśmiechnąłem się sam do siebie i podwinąłem rękawy. Rozsiadłem się na podłodze wrzucając kolejne składniki do kociołka. Przez parę minut wpatrywałem się w kocioł i po upewnieniu się, że wszystko jest w porządku wróciłem do lochów. Pokój był pełny, ominąłem paru młodszych uczniów i usiadłem obok Delany. Uniosła wzrok spoglądając kim jest intruz, który śmiał przeszkodzić jej w czytaniu. Po upewnieniu się, że to tylko ja ponownie zagłębiła się w literaturze. Na jej kolanach siedziała ta paskudna czarna kotka.

-Z tym kotem jest coś nie tak…-zwierzę łypnęło na mnie groźnie upewniając mnie w tym, że mam rację.

-Fabiola jest najcudowniejszym kotem na świecie-syknęła na mnie głaszcząc kotkę-Nie słuchaj tego idioty.-zwróciła się do zwierzaka. Wzruszyłem ramionami porzucając temat. Była drażliwa na jej punkcie.

-Możesz odłożyć ten podręcznik? Nudzę się…- burknąłem rozglądając się po pomieszczeniu.

-To nie podręcznik-odpowiedziała nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem-Czytam o różdżkach…

-Tym bardziej nie rozumiem czemu wolisz czytać niż ze mną porozmawiać.

-To bardzo proste, książka jest zwyczajnie ciekawsza-posłała mi złośliwy uśmiech i ponownie zagłębiła się w lekturę.

-W takich momentach przypominam sobie czemu Tiara Przydziałów umieściła cię w Slytherinie, jesteś zwyczajnie wredna...-zacząłem się z nią droczyć.

-Może dlatego już tyle lat się przyjaźnimy… Chcesz się czegoś dowiedzieć o swojej różdżce?

-Jest najlepsza i ma zdolnego właściciela…- spojrzała na mnie jak na ostatniego kretyna-dobra, niech Ci będzie…- kapitulowałem stwierdzając, że nic mnie nie kosztuje poprawienie jej humoru i ego.

-Jaki rdzeń i z czego została wykonana?- zapytała z radością kartkując książkę. Uśmiechnąłem się widząc jej zaangażowanie.

-Włókno ze smoczego serca, grab.

-To na początku rdzeń… Różdżki o tym rdzeniu mają największą moc i są zdolne do najbardziej ekstrawaganckiej magii. Zawsze silnie związane z pierwszym właścicielem. Zazwyczaj uczą się szybciej niż inne rdzenie. Spośród nich to właśnie smocza różdżka jest najodpowiedniejszą do czarnej magii. Są nieco temperamentne i najbardziej z trzech omawianych rdzeni podatne na wypadki. Do wytworzenia różdżki potrzebne jest serca smoka.

-Czyli wychodzi na to, że zostanę czarnoksiężnikiem-zaśmiałem się widząc przejęcie dziewczyny. Uświadomiłem sobie, że Delany znalazła nową pasję, co oznaczało, że przez co najmniej tydzień będę zarzucany różnymi ciekawostkami.

-Nie bądź cyniczny… -kartkowała książkę w poszukiwaniu dalszych informacji-Grab wybiera właściciela utalentowanego, z pasją tak silną, że można nazwać ją obsesją, która zazwyczaj jest realizowana. –spojrzała na mnie ciekawa mojej reakcji i po chwili ciągnęła dalej-Różdżka ta bardzo szybko dostosowuje się do swojego właściciela i jest tak spersonalizowana, że inni, używając jej, nie będą w stanie wyczarować wiele, a będą mieli kłopot z nawet najprostszym zaklęciem. Różdżki te odmówią także działania sprzecznego z wewnętrznym kodeksem honorowym ich właściciela. Są szczególnie dopracowane.

-Ta wiadomość zdecydowanie zmieniła moje życie-zaśmiałem się i podniosłem się z fotela.

-Uważaj tylko na Jasmine- rzuciła i wróciła do czytania.

-Co masz na myśli?

-Zawsze była szalona, ale mam wrażenie, że jej obsesja na twoim punkcie się nasiliła.

-I uważasz, że co powinienem z tym zrobić?

-Ostrzegać wszystkie dziewczyny w swoim otoczeniu, że mogą zginąć z jej rąk-zaśmiała się-na początku uprzedź Cynthie- posłała mi rozbawione spojrzenie- wieści szybko się rozchodzą, że miałeś późnego gościa…

-Na Merlina Delany, myślałem, że nie zajmujesz się czymś tak płytkim jak plotkowaniem.

-Czasami wychodzi ze mnie kobieca natura, a poza tym ona sama chwaliła się tym przy śniadaniu- wzruszyła ramionami.

-Jeśli jesteś, aż tak dobrze poinformowana to zapewne wiesz, że równie szybko wyszła jak i weszła-odpowiedziałem i ruszyłem w stronę dormitorium.

-Może nie potrzebujesz wiele czasu-krzyknęła za mną chichocząc. Uśmiechnąłem się pod nosem. Zdecydowanie miała zbyt cięty język…